Reisblog: de opening van een corridor in Kenia

02-09-2025 - een laatste avontuur, en de terugkeer naar Nederland

Om 9 uur stond onze chauffeur klaar, dat was de bedoeling. Volgens Afrikaans gebruik was hij een half uurtje te laat, maar, hij was ook al 4 uur eerder vanuit Nairobi vertrokken richting Nanyuki. Het verkeer zat voor ons allemaal lekker mee en rond half twee kwamen we aan bij het Giraffe Centre in Nairobi. Hier hadden we iets meer van verwacht. Er zaten een aantal giraffen die iedere bezoeker wat brokjes mocht geven. Dan lijkt het wat commercieel, maar toch hadden we de indruk dat alle opbrengsten wel degelijk naar behoud van giraffes en natuurherstel in Kenya gaan. Om natuurbehoud een nog grotere boost te geven hebben we hier ook maar geluncht en wat souvenirs gekocht.

Na dit bezoek hadden we nog heel veel tijd over en zochten we ‘iets leuks’ om de tijd wat te doden. Dit is Nairobi National Park geworden. Tot onze verbazing was het echt een heel groot park met een oppervlakte van 175 km2. Opvallend ook dat je op veel plekken de wolkenkrabbers van Nairobi in het zelfde beeld hebt als bv. zebra’s ziet, en dat er een kilometerslange spoorbrug dwars door het nationale park loopt. Hier komt ongeveer 2 tot 3 keer per dag een trein langs, de brug is door Chinezen gebouwd. Veel van dit soort logistieke investeringen worden door China gefinancierd viel ons op.

We kwamen krokodillen, nijlpaarden, neushoorns, struisvogels en verschillende kleinere vogels tegen, maar, we kwamen eigenlijk voor de leeuwen. En die vonden we, helemaal op het einde, tegen de schemering. Er lagen 4 leeuwen met een enorm volle buik te rusten zonder verder al te veel te bewegen. Je kunt ze maar gezien te hebben. Het park sluit om 18.30 uur, maar dit hebben wij niet gehaald door de enorme afstanden. In het bijna donker zat er iedere 100 meter wel een uil op de weg, ons nieuwsgierig aankijkend, tot we een foto wilde maken...

01-09-2025 - de laatste twee noordelijke breedlipneushoorns ter wereld

Vanochtend voor het laatst wakker geworden in Archer’s Post, voor de laatste keer een heerlijk ontbijt met uitzicht over de rivier, en voor de laatste keer kunnen genieten van de vaste bewoners van dit stukje rivier…de krokodil, de Goliathreiger, de nimmerzat en de bavianen. Om 9.00 uur werden we opgehaald door onze nieuwe vrienden Benjamin en John voor de rit van 3 uur richting Nanyuki. Onderweg was er weer van alles te zien, van geiten achter op een brommer, een grote groep dromedarissen op de (snel-)weg, tot een grote herdershond achterop een brommer. Creatief zijn ze hier wel. Wat onderweg verder opviel is de perfecte asfaltweg en de enorme akkers met gewassen als tabak, zonnebloemen en tarwe. Een heel ander landschap dus. En ook Nanyuki is wel wat anders dan de plaatsen van de afgelopen dagen. Het leven is er ietsje meer ontwikkeld. Het is een dorp, maar heeft ook wel weer de allure van een stad. Het is er druk op straat, overal winkeltjes, stalletjes met groenten of vlees, een openlucht-woonboulevard… maar nog steeds gericht op de Kenianen, want toeristen komen hier nauwelijks.

Een halve reisdag dus en een halve vrije dag. Die hebben we op een interessante manier ingevuld. Met dank aan de contacten die Beekse Bergen en wijzelf ook hebben met het Tsjechische Safari Park Dvur Kralové (Tsjechië) konden we een bijzonder bezoek brengen aan Ol Pejeta Conservancy. Een enorm groot reservaat waar vanwege de aanwezigheid van de vele breedlip- en puntlipneushoorns een hek omheen staat. Eenmaal door de gate was het een klein half uur rijden naar Morani, een pleisterplekje in het park met een restaurant, souvenirwinkel, educatiecentrum en de plek waar de rangers wachten op hun gasten. Wij hadden dankzij onze Tsjechische vrienden een afspraak met ranger Peter om bij de laatst overgebleven noordelijke breedlipneushoorns (ter wereld!) te kijken. Deze twee vrouwelijke dieren, Najin en Fatu zijn 36 en 25 jaar oud, moeder en dochter en komen beide uit het Tsjechische Safari Park Dvur Kralové. Ze zijn naar Ol Pejeta gekomen in een laatste poging de soort te redden, maar helaas is hun mannelijke soortgenoot Sudan een aantal jaren geleden overleden. Wel zijn er nog embryo’s ingevroren, ook van een andere man, die ingebracht kunnen worden in een zuidelijke breedlipneushoorn. Mogelijk dus in de toekomst weer jonge aanwas van deze ondersoort. Echter zijn ze natuurlijk niet voor niets weg uit het gebied waar ze vandaan komen. Oorlogen en politieke instabiliteit maken een herintroductie in de nabije toekomst niet gemakkelijk.

Hoe bijzonder dat wij deze dieren nog van dichtbij mochten zien, onder begeleiding van een ranger. Ze zijn er echt zuinig op, je komt er echt niet zomaar binnen en ze worden 24/7 bewaakt. De 2 dames hadden gezelschap van een zuidelijke neushoornkoe. Duidelijk waren nu ook de uiterlijke verschillen te zien tussen de twee ondersoorten. De noordelijke hebben een langere staart, veel meer haar op de oren, een rechtere rug, kortere poten en de horens staan iets verder uit elkaar dan bij de zuidelijke die we in Beekse Bergen ook hebben. Weer iets geleerd….

De rest van de middag zijn we op zoek gegaan naar andere diersoorten op de enorm uitgestrekte savannes in dit enorme park. We hebben door tijdgebrek maar zo’n 25% van het park gezien, maar wat was het prachtig. We kwamen o.a. puntlipneushoorns tegen, ook met een kalf, breedlipneushoorns, steppezebra’s, hartebeesten, Defassa waterbokken, Afrikaanse lepelaars, Thomson’s gazelle’s, netgiraffes, impala’s, Kaapse buffels en… olifanten. Als we er dan toch zijn, dan moeten we er ook maar van genieten. En in 1 keer helemaal naar Nairobi rijden is toch iets teveel van het goede. Waar we vandaag een asfaltweg hadden is dat tijdens de 4 uur durende rit van morgen vooral een hobbelig zandpad.

Bij het hotel aangekomen na deze gamedrive was het dan toch echt tijd voor het afscheid van John en Benjamin. En dat is dan oprecht even lastig als je zo intensief met elkaar bent opgetrokken, er zoveel wederzijds respect is, en ze echt alles hebben gedaan om ons een onvergetelijke tijd te bezorgen. Maar het hoort erbij helaas. Maar….over 2 jaar is Benjamin weer in Nederland om zijn PHD af te ronden op de Universiteit van Twente, dus die gaan we zeker nog zien.

31-08-2025 - grévy zebra's, Beisa oryxen, netgiraffen én... olifanten!

Vandaag konden we uitslapen….eindelijk! Een ochtendje hier in het restaurant genieten van het uitzicht terwijl we werken aan het ordenen van de vele filmpjes die we gemaakt hebben. Straks worden deze verwerkt tot langere films voor social media, de website en gebruik in het park. Als je zoveel ziet als wij hebben gezien, dan heb je natuurlijk automatisch ook ontzettend veel gigabite aan materiaal. Het verzenden van de mappen met filmpjes gaat gelukkig hier ook redelijk snel, in ieder geval 10 x zo snel als via de hotspot van de telefoon van Benjamin.

Tijdens het uitzoeken, met uitzicht op de rivier hier beneden werden we toch telkens afgeleid door een krokodil, die in tegenstelling tot de meeste krokodillen, wel bewoog. Zelfs een waaghals van een nimmerzat liep een rondje op 1,5 meter afstand rond de krokodil. Hij leek het leven zat, maar de krokodil had kennelijk geen honger. Regelmatig nam de krokodil even een bad, om dan vervolgens telkens weer op een andere plek boven te komen en weer aan land te gaan. Er zijn saaiere kantoren te bedenken.

Na de lunch werden we door Benjamin en John opgehaald voor een gamedrive in Samburu National Park. We hadden een paar filmpjes nodig van lopende grévy zebra’s en Beisa oryxen, want die hebben we gisteren niet gezien. Of misschien zijn we het door al het olifantengeweld vergeten op te nemen... Deze middag zat ook weer vol verrassingen. Naast dat we op zoek gingen naar Grévy zebra’s, hadden we Benjamin ook gevraagd mee te zoeken naar een luipaard. Dat heeft ons veel tijd gekost. We hebben in zoveel bomen, op zoveel rotsen, en onder zoveel struiken gekeken….maar helaas. Met de Grévy zebra’s hadden we meer geluk. Er kwam een hele grote mannengroep voorbij gewandeld. Ook de Beisa oryx zagen we in grote aantallen. Deze oryx lijkt heel veel op de gemsbok die in ons Safaripark loopt, maar het is toch een andere soort. De Beisa leeft in oostelijk Afrika en de gemsbok veel zuidelijker. Ook zagen we nog een grote groep netgiraffen en wederom veel vogels. Maar, we moesten toch deze dag, en tevens ons verblijf hier in Samburu afsluiten met…olifanten. Dit blijft toch wel het mooiste en eigenlijk konden we er geen genoeg van krijgen. Moe en voldaan gecrasht in het restaurant voor het diner en een drankje, om daarna toch maar richting ons bed te gaan. Morgen weer vroeg op. Dan beginnen we langzaam aan de terugreis richting Nairobi.

30-08-2025 - gamedrive in Samburu National Park

Vanochtend héél, héél vroeg opgestaan (6 uur hebben we ontbeten) om al vroeg op gamedrive te gaan in het nabijgelegen Samburu National Park. Lekker vroeg want op het heetst van de dag zijn er weinig dieren te spotten. Toen we het park binnen reden zagen we al snel wat secretarisvogels, maar Benjamin had een kilometer verderop afgesproken met David en David. De eerste (maar zou ook de tweede kunnen zijn) is hoofd ‘field operations’ bij Save the Elephants en ook wel bekend van de vele filmpjes die Save the Elephants op social media post. De mannen namen ons mee tijdens hun werk: het zoeken naar en registreren van olifanten in het park. Iedere olifantengroep werd in een tablet genoteerd met coördinaten en andere bijzonderheden. Save the Elephants (STE) heeft zo’n 1000 olifanten individueel geregistreerd op basis van uiterlijke kenmerken. Op dit moment is het vrij droog in Samburu en daarom zijn de meeste olifanten aan de andere kant van de 200 kilometer lange corridor in Laikipa. Een groot aantal daarvan zal vanaf oktober, na de regen, via onder andere ‘onze’ corridor in Oldonyiro richting Samburu trekken. Er zijn dus maar zo’n 200 olifanten (residents) aanwezig in Samburu en de bestaande familiegroepen splitsen zich door de voedselschaarste ook nog eens op in kleinere groepjes. David en David weten precies welke olifanten bij elkaar horen, vaak uit het hoofd, en soms met hulp van de tablet. Ontzettend knap! Een aantal olifanten hebben ook een halsband om met zender, de data en verblijfplaats van deze olifanten komt automatisch in de tablet.

Al snel kwamen we een hele grote familiegroep olifanten tegen, waaronder ook een groot aantal kalfjes. Er zijn dit jaar tot nu toe al 100 kalfjes geboren in Samburu. Wat is het toch indrukwekkend om dit in het wild te zien. Even later zijn we een heel stuk langs de rivier gereden en vonden we achter een groot aantal bosjes weer een klein groepje olifanten en solitaire stieren. Sommige kwamen heel dichtbij! Je merkt dat deze olifanten wel wat mensen gewend zijn en dus veel relaxter zijn. In de gebieden tussen de parken, waar dus veel mensen wonen en herders rondlopen, zijn ze banger en kunnen ze ook gevaarlijker zijn zoals we de afgelopen week al wel gehoord hadden in Oldonyiro. Uiteraard kwamen we nog veel meer dieren tegen zoals netgiraffes, wrattenzwijnen, krokodillen, dikdiks, leeuwen, grantgazelles, gemsbokken, veel vogels en…..tot onze grote vreugde…gerenuks! Deze bijzondere gazelles leven alleen in Noord Kenia. De gerenuk wordt ook wel de girafgazelle genoemd vanwege zijn lange nek. Deze dieren vermijden voedselconcurrentie met andere gazelles door rechtop op hun achterpoten te gaan staan en de bladeren te eten die te hoog hangen voor andere gazelles. Met hun voorpoten trekken ze hogere takken nog iets verder naar beneden.

Aan het einde van de ochtend kwamen we aan in het kamp van Save The Elephants. Daar kregen we een interessante rondleiding van David. We hadden niet verwacht dat dit kamp zo groot zou zijn. Er stonden verschillende gebouwen zoals nachtverblijven voor het personeel, een keuken, kantoren en een educatieruimte waar ze scholen ontvangen. Verder ook opslag van nieuw te plaatsen zenderhalsbanden en een ‘archief’ van oude zenderhalsbanden. Ook stond er een wrak van een jeep die door een gefrustreerde olifantenstier was aangevallen. Deze auto is door de olifanten meerdere keren over de kop gerold en uiteindelijk heeft hij zelfs zijn slagtand via de bodemplaat door het dak van de auto gestoken. Het verbaasde ons dat de twee stafleden er levend uit zijn gekomen. Gelukkig maar. In één van de kantoren was een wand met de kaart van Kenia. Op deze kaart stonden ontzettend veel rode lijnen die de looplijnen van alle getrackte olifanten in de afgelopen 30 jaar weergeven. Je hebt er niet heel veel fantasie voor nodig om hierin een groot olifantenoor te zien vol met aders en bloedvaten. Als je één vat door zou snijden, bijvoorbeeld die van de smalle corridor bij Oldonyiro, ‘stopt de doorbloeding’ en raakt het ecosysteem uit balans. Dit geeft maar weer aan hoe belangrijk de veiligstelling van dit deel van de corridor is.

Het team had voor ons een heerlijke lunch bereid. Zo hadden we voor het eerst deze week friet! Verder een lekkere salade van avocado en tomaat en een verse smoothie. Na de lunch hebben we gecheckt of onze filmpjes goed waren omdat het nogal hard waaide. Maar beeld en geluid waren goed. Het Save The Elephants kamp grenst aan een rivier waar we nog heerlijk een uurtje in de schaduw hebben gezeten. Genietend van het mooie uitzicht, de vele vogels en klipdassen om ons heen.

29-08-2025 - de weg naar Samburu

Na de indrukwekkende avond van gisteren die we nooit meer zullen vergeten brak er vandaag weer een nieuwe dag aan. Vandaag namen we afscheid van ons ondertussen vertrouwde dorpje Oldonyiro en van ons hotelpersoneel (1 persoon;).  Toen we naar de rekening vroegen stonden we versteld van het bedrag. Eén nacht slapen was hetzelfde als één drankje op een terras in Nederland. En hier kreeg je dan ook nog iedere ochtend een emmer warm water plus een schone handdoek bij. Na het ontbijt vertrokken we met z’n vijven richting Samburu. Deze rit was ongeveer 130km en we hebben er zo’n 4,5uur over gedaan. Ondertussen  zijn we gewend aan de hobbels en de kuilen. We zagen onderweg verschillende boma’s  en in de buurt uiteraard veel herders die hun geitjes naar de plaats van bestemming brachten. Hier waren ook echt hele jonge herdertjes bij, we schatten zo vanaf een jaar of 4. Helaas kwamen we niet veel wildlife tegen onderweg buiten dat Klaas als enige een olifant zag. Heel bijzonder want zelfs toen we terugreden zag niemand die. Het enige wat we zagen waren dik diks, een eekhoorn en wat verschillende vogels zoals gierparelhoenders.

We stopten onderweg nog even bij een corridor wat wel even spannend was. Deze corridor liep precies tussen de bergen en heuvels door op een vlak stuk. Hier waren ook hoogspanningsmasten geplaatst, en doordat het hier vlak was werden hier ook vaak overvallen gepleegd op auto’s  en matatu’s  (lokale busjes). Deze overvallen werden gepleegd door gewapende bandieten die van ver kwamen en proberen geld af te troggelen van de inzittenden. Volgens Benjamin zijn hier ook al wel eens doden bij gevallen. We hebben hier héél, héél snel een filmpje opgenomen om vervolgens zo snel mogelijk weer veilig in de auto te stappen, want we hadden het niet al te breed. En later reden we ineens op een geasfalteerde snelweg! Het bestaat! We hadden nog een klein uur te gaan voordat we in het dorpje Archer’s Post aankwamen. Daar hadden we een lunch die door Benjamin vooraf geboekt was. Gouden stoeltjes waren hier voor ons klaar gezet en we hadden wederom rijst maar nu met kip i.p.v. geit.

Na de lunch reden we door naar onze volgende lodge en wat een verschil met ons vorige hotel. Prachtige safaritent met een badkamer buiten waar zelfs gewoon warm water uit de kraan kwam. Yvonne heeft eindelijk haar haar kunnen wassen. Vanuit het open restaurant kijken we uit op een wilde rivier en aan de overkant bevindt zich Saba National Park. Onder het genot van een drankje zagen we vanaf dit terras een troep bavianen, groene meerkatten, een klipdas en zelfs een Goliathreiger, nimmerzat en zwartkopreiger. Na het eten zijn we moe en voldaan ons bed ingedoken want morgen wacht het ontbijt om 6 uur op ons.

28-08-2025 - een dag vol belevenissen

We stonden vandaag weer vroeg op. Zodra de medewerkers van het ‘hotel’ onze zware metalen deuren open hoorde gaan kwamen ze vragen of we een emmer warm water wilden. Dit warme water kunnen we mengen met koud water uit een grote ton in de badkamer zodat we ons kunnen wassen. Een beetje behelpen, maar het went wel. Klaas Jan heeft weinig haar dus die kan zijn haar ook wel wassen, voor Yvonne is dat een ander verhaal. Die heeft daarna ook elektriciteit nodig om het haar weer in model te krijgen, dus met het touw op haar hoofd kun je inmiddels een Safariboot vastleggen.

Na het ontbijt, wat we telkens hebben bij een ander ‘hotel’ zijn we vertrokken naar een basisschool. Er gaan zo’n 200 kinderen naar deze school, maar omdat de scholen pas net weer zijn begonnen en de regels iets anders zijn dan in Nederland is niet iedereen gelijk in de eerste week aanwezig. Een klas met 30 kinderen wachtten op ons. We hoorden ze buiten al hard zingen, maar dat gezang stopte onmiddellijk toen we een voet over de drempel van het lokaal zetten. Ook deze kinderen hebben nog nooit witte mensen gezien. De eerste 5 minuten hebben ze ons dan ook, al dan niet met open mond, aangekeken. Toen de leraar het gezang weer inzette deden ze weer enthousiast mee en hadden we daarna ook een gesprek met de kinderen. Ze waren bang voor olifanten. Maar ze hielden wel van dieren en dus ook wel weer van de olifanten. De conclusie was vooral dat ze respect hadden voor olifanten. De school bestond uit ongeveer 5 gebouwen met lokalen en op het terrein stond ook een keuken. Nou ja…het was een soort hok van 2 bij 3 gemaakt van ijzeren golfplaten. Daar wordt de lunch bereid voor de kinderen.

De school ligt vlak bij een waterpoel, juist dat zorgt ervoor dat de kinderen regelmatig de school in moeten vluchten. Na het drinken trekken de olifanten over of direct langs de grond van de school. Een hek rondom de gebouwen zou een uitkomst zijn. We spraken ook met het hoofd van de school over de problematiek rondom de conflicten tussen olifanten en lokale bevolking. Hij gaf aan dat ook lang niet alle kinderen elke dag op tijd zijn. Ze moeten, op weg naar school (soms wel een uur lopen) soms ‘gewoon’ even wachten tot een kudde olifanten niet meer in de weg staat. We gaven alle kinderen een potlood en een pen die we vanuit Stichting Wildlife uit Nederland hadden meegebracht en lieten nog een hele doos achter voor de kinderen die er vandaag niet waren. Daarna trok Yvonne een voorraad met ballonnen uit de tas en hebben we samen met de kinderen nog een ballonnenfeest gehouden. Toen we weggingen werden we dan ook enthousiast uitgezwaaid. Wij hebben in de afgelopen dagen eigenlijk nauwelijks olifanten gezien, alleen maar ver weg in de bergen. We vroegen ons daarom toch ook echt af hoe groot dat probleem dan is. Benjamin vertelde dat het nu niet de tijd is dat de olifanten zo massaal verplaatsen. Van oktober tot maart vindt dit vooral plaats. De olifanten zitten nu met name in Laikipia en trekken dan in oktober weer massaal over de 200 km. lange corridor richting Samburu. Weer wat geleerd….

Toen we om 11.00 uur terug waren in Oldonyiro hebben we een poging gedaan om ons beeldmateriaal op te sturen naar onze collega’s in Nederland zodat het volgens schema online gezet kan worden. We zijn voor internet afhankelijk van de hotspot van Benjamin omdat de gekochte E-sim totaal geen dekking heeft. Na 2 pogingen lukt de 3^e poging wel en hebben we 10 korte filmpjes kunnen versturen. Ons doel was veel meer, maar de tijd was om, we moesten gaan.

Er stond een kudde geiten op ons te wachten. Als je het de hele week hebt over een Wildlife en Livestock corridor en conflicten tussen olifanten en herders, dan moet je natuurlijk wel weten wat het is om herder te zijn! Klaas Jan kreeg een groot mes aan zijn riem om zich te verdedigen mocht er een luipaard één van de geiten te pakken willen nemen. We liepen een eind met de geiten mee naar de droge rivier waar we al eerder waren geweest. De olifanten hadden er die nacht een groot gat gegraven die nog vol stond met water. We trokken onze schoenen uit, gingen we in het gat staan en hebben de ongeveer 80 geiten water gegeven. We maken wat mee zo! Na het drinken (wij zouden het andersom doen) gingen de geiten massaal zout van de rotswand likken naast de droge rivier.

De geiten zijn van Benjamin, John en de broer van John. Toen we ze eenmaal veilig de Boma (met hekken/takken afgezet stukje grond met een huisje in het midden) van John hadden binnengebracht was het tijd om de geiten te melken. De lammetjes blijven overdag achter in de boma, dus zij kregen 1 tepel en de andere werd gemolken voor humaan gebruik. Yvonne heeft hier haar geitenmelk-kunsten goed kunnen laten zien. In de boma staan 4 traditionele Samburu huisjes en een aantal afzettingen voor vee. We mochten een kijkje nemen in het huisje van John, wat van binnen niet veel meer is dan twee slaapvertrekjes en een vuurtje om het warm te houden en wat op te koken. Bijzonder om ook dit te mogen zien. Hierna was het tijd om vuur te maken met twee houten stokken en wat droge olifantenmest. Dat deden de mannen toch handig en al snel hadden we een mooi kampvuur waar we de hele avond omheen zouden zitten. Speciaal voor ons afscheid (het was immers onze laatste avond in Oldonyiro) werd er verderop een geit geslacht voor het diner. Een aantal mannen dronken zelfs het bloed van de geit. We zullen jullie de details besparen van hoe dit er precies uitzag. De geit werd geroosterd op een groot vuur en uiteindelijk geserveerd op een ‘bord’ van bladeren en door alle aanwezigen in de boma gegeten. Ook de vrouw van Benjamin mocht hierbij aanwezig zijn, net als zijn zoontje Loipanyu.

Het was weer een onvergetelijke belevenis. Onbetaalbaar om zo met de lokale bevolking op te trekken. Morgen vertrekken we richting Samburu en zullen we ons iets meer toerist gaan voelen waarschijnlijk. Maar toen we ’s avonds nog even voor onze kamer de dag doornamen kwamen we samen tot de conclusie dat we geen toerist maar ‘te gast’ waren.

27-08-2025 - een feest om nooit te vergeten

Vandaag is de grote dag, we gaan de markering onthullen van de corridor! Het belooft een hele happening te gaan worden. Collega’s van Benjamin van Save the Elephants en twee Mamma Tembo’s (wat moeder van de olifanten betekent) waren gisteren na een rit van 4 uur speciaal naar Oldonyiro gekomen om dit heugelijke moment te vieren. Yvonne had natuurlijk meteen een connectie met de Mamma Tembo’s aangezien ze door Dirk Lips ook vaak als de moeder van de olifanten wordt voorgesteld. Voordat we naar dit feestelijke moment gingen zijn we eerst naar de corridor gereden en hebben de Mamma Tembo’s ons een duidelijke uitleg gegeven over waar hun werk uit bestaat. Dagelijks monitoren ze via een app op hun telefoon welke dieren door de corridor lopen, controleren ze de mestballen van de olifanten op versheid, registreren ze herders met hun vee en andere menselijke activiteiten in de corridor. Alles met datum, naam en de juiste GPS coördinaten. Ook zijn ze het aanspreekpunt van de herders rondom de corridor. Het helpt natuurlijk dat de Mamma Tembo’s door de gemeenschap worden gekozen. Daardoor genieten ze veel respect. In het gesprek werd wel duidelijk dat dit beroep niet geheel zonder risico is.

Na de interessante uitleg van de Mamma Tembo’s zijn we naar de plek gegaan waar we de corridor zouden openen door één van de 20 markeringen symbolisch te onthullen… Wat we toen meemaakten was eigenlijk niet in een blog als deze samen te vatten. Een herinnering voor het leven. Alle mensen die dicht bij de corridor wonen (+/- 70) waren uitgenodigd voor dit evenement; dorpsoudsten, vrouwen en kinderen. Ook waren er enkele leiders van de regio en wat andere belangrijke mensen waarvan we niet precies weten wat hun rol was.

26-08-2025 - Het mens-dierconflict

OK, we zijn nu ergens beland: het beste hotel van Oldonyiro. Een bed met een klamboe, een bureau om aan te werken, een toilet en een douche. Helaas komt er geen water uit de douche, en ook de wc spoelt niet door zonder dat je er zelf een teil water door gooit. In de ochtend brengen ze wel een emmer warm water om ons te wassen. Oh ja….onze gekochte E-sim heeft geen bereik en elektriciteit hebben we slechts enkele uurtjes. Maar……ons hoor je niet klagen. Alles wat we meemaken maakt het allemaal zo ontzettend goed. De dagen zitten vol verrassingen.

Benjamin haalde ons vanochtend al vroeg op en had een verrassing meegenomen, namelijk zijn zus en wat andere familieleden. Leuk om steeds meer mensen te leren kennen. Waar gisteren al veel puzzelstukjes op zijn plek vielen volgden er vandaag weer een aantal belangrijke. We zijn naar een ander gedeelte van de corridor gegaan om ons verder te verdiepen in de erosie geulen. Op het smalste punt van de corridor is deze slechts 100 meter, en dan moet je je voorstellen dat er families van 100 olifanten doorheen lopen. Dit olifantenpaadje was wel heel zichtbaar voor ons omdat er om de 15 meter olifantenmest te zien was. Maar ook daar dreigt erosie de corridor onbegaanbaar te maken bij de volgende zware regenbui. Gelukkig is er ook al nagedacht over een oplossing in de vorm van een zand-dam die er hopelijk voor zorgt dat de geulen weer vol lopen met nieuw aangespoeld zand. Ook deze dam is onderdeel van het door Beekse Bergen en Stichting Wildlife gedoneerde geld. Ter plekke zie je pas echt hoe belangrijk onze donatie is geweest om deze corridor veilig te stellen.

Tijdens de wandeling langs de geulen en door de drooggevallen rivier stuitten we op een meisje die water aan het halen was voor haar familie. Dit doet ze net als olifanten door een gat te graven en het grondwater langzaam in dit gat te laten lopen. Beetje bij beetje schept ze het uit het gat om het in een ton van 20 liter te gooien. Tonnetje op de rug…en morgen weer. Wat leven wij in Nederland dan in luxe, en is onze hele douchebeleving in ons hotel niet meer relevant.

De rest van de dag stond in het teken van het conflict tussen de bevolking en de olifanten. We zijn op ziekenbezoek gegaan bij de 15-jarige Sarouli. Hij woont met zijn familie en zijn geiten in een boma (met hekken/takken afgezet stukje grond met een huisje in het midden) net buiten de corridor. Hij is twee weken geleden aangevallen door een olifant terwijl hij zijn geiten aan het hoeden was in de corridor. Hierbij heeft hij veel ‘geluk’ gehad en alleen zijn bovenbeen gebroken. Hij is door de gemeenschap goed opgevangen, en op kosten van Save The Elephants met een helikopter naar het ziekenhuis gebracht. Dit ongeluk is een duidelijk signaal dat er nog steeds conflicten zijn tussen olifanten en de lokale bevolking.

Wat heet….we gingen ook nog op bezoek bij Julius. Hij woont in een mooi huis, met een enorme tuin waar hij toch wel erg trots op is. Er zijn al meerdere malen olifanten in zijn tuin op bezoek geweest, ondanks dat er een hek omheen staat. Maar juist dit hek zorgt er voor dat zijn tuin supergroen is, en dus een ideaal restaurant voor olifanten. Als tijdelijke oplossing had hij een hek van rammelende plastic flessen bedacht. Maar natuurlijk zijn olifanten slim genoeg om na enige tijd niet meer bang te zijn voor plastic flessen en dus zal Julius weer een nieuwe strategie moeten verzinnen om zichzelf en zijn gezin veilig te houden.

Een ander onderdeel van het conflict was een gezamenlijke waterpoel voor mens en dier. Overdag drinken de geiten, de koeien, de honden, de schoolkinderen en wie maar dorst heeft uit deze poel van bruin water. Maar in de nacht zijn het de olifanten die hier hun dorst komen lessen, en in een enkel geval, en dan wordt het dus gevaarlijk, overdag tegelijk met de mensen. Maar het grootste probleem is hier ook weer het smalle gedeelte op dit punt. Omdat hier zo vaak en zoveel olifanten komen zijn nagenoeg alle acaciabomen verdwenen waardoor de grond onvruchtbaar is geworden. Er speelt zo ontzettend veel rond olifanten en de lokale bevolking, dat is eigenlijk niet te bevatten en in een paar blogs op te schrijven. We zijn er zelf in ieder geval erg van onder de indruk.

Aan het einde dag bracht Benjamin en John ons naar een prachtige plek aan een rivier om onder het genot van een drankje de zon onder te zien gaan. Helaas voor de bavianen zaten we precies op de plek waar zij wilden slapen, dus zij gingen wat later naar bed.
Wat een verrassing toen we ineens nog 3 olifanten en 4 giraffes in de verte zagen lopen! En op de terugweg zagen we nog Grévy zebra’s en gierparelhoenders. Eenmaal terug in Oldonyiro wachtte ons nog een heerlijke maaltijd van rijst, spinazie en kip(penbotten).
Op naar morgen!

25-08-2025 - op pad met Benjamin van Save The Elephants

Vandaag was het dan eindelijk zover, we gingen Benjamin van ‘Save The Elephant’ ontmoeten. Het was een warm weerzien. We stapten in de auto en gingen op weg naar Oldonyiro. Duidelijk was toen we het drukke Nanyuki verlieten, dat we op heel ander terrein kwamen. Volgens Benjamin reden we nu het ‘echte’ Kenia in. Na verloop van tijd was het asfalt ‘op’ en reden we alleen maar over rode zandpaden met de nodige kuilen en hobbels. Het was een kunst om op dezelfde plek te blijven zitten in de auto. Al vrij snel kwamen we netgiraffen, grévy zebra’s en elandantilopen tegen. Om van deze indrukwekkende rit even bij te komen hielden we pauze bovenop een rots. Te midden van prachtige vogelgeluiden hoorden we ook de ‘go-away-bird’ . Deze vogel heeft zijn naam te danken aan het geluid dat hij maakt.  Gehoorzaam als we zijn hebben we onze weg dan ook maar weer vervolgd. Onderweg zagen we kleine leuke dorpjes en een Samburu warrior die we zelfs even mochten fotograferen. Het valt op dat veel mensen hier in traditionele kleding rondlopen, heel erg kleurrijk met vele mooie kraalkettingen. Ook hebben alle Samburu-mannen een stok bij zich. Dit hoort bij hun cultuur en dient ter verdediging. Duidelijk is ook dat hier weinig tot geen toerisme is en wij dan ook een bezienswaardigheid zijn door onze huidskleur.

Tegen de middag kwamen we aan in Oldonyiro waar we een korte stop maakten bij het huis van Benjamin. Leuk om met zijn familie kennis te maken en zijn kleine zoontje was erg blij met het souvenirtje wat we mee hadden gebracht vanuit Beekse Bergen. Na dit bliksembezoek was het tijd voor de lunch, even wennen wat we allemaal voorgeschoteld kregen, maar onze beleefdheid liet ons niet in de steek.

24-08-2025 - na een goede nachtrust op naar Nanyuki

Na een goede nachtrust, ondanks het leeuwengebrul, zijn we vanochtend uitgerust opgestaan. We verbleven op een prachtige camping waar we door het donker gisteravond niets meer van gezien hadden. Klaas-Jan kwam s’ ochtends bij het opfrissen al een groene meerkat tegen. Daarna zagen we in de mooie vegetatie die de camping ons bood vele wevertjes die ijverig voor hun vrouwtjes een nestje aan het vlechten waren. Nu maar hopen dat het bij de dames in de smaak valt, anders gooien ze de nestjes gewoon weer op de grond en kan het mannetje weer opnieuw beginnen.

Na een heerlijk ontbijt met biologische eieren en heerlijke Keniaanse koffie, zijn we opgehaald om onze reis te vervolgen naar Nanyuki. Ongelooflijk wat je onderweg allemaal tegenkomt! Brommers met een heel meubilair achterop, een pick-up waar een koe op de achterbak staat, vele mensen op weg naar de kerk omdat het zondag is. Je ziet overal kraampjes met lokale landbouwproducten zoals; ananas, mango, avocado, rietsuiker en koffie waarvan Klaas Jan alvast een voorraadje voor thuis heeft ingeslagen.

Na ruim 200 km, waar we meer dan 4 uur over hebben gedaan kwamen we aan in Nanyuki en begon het spontaan te regenen. Volgens onze chauffeur waren dat zegeningen van boven. Dat belooft veel goeds voor onze reis! Echter toen we de camerabeelden op de pc wilden zetten, leek alles volledig verdwenen. Na een korte periode van paniek en het bellen van een hulplijn in Nederland konden we uiteindelijk opgelucht aan het diner beginnen en daarna lekker vroeg onder de wol.